"Neden kalbimizi dinlemek zorundayız ?" diye sordu çocuk.
"Çünkü, kalbiniz neredeyse, hazineniz oradadır."
"Ama kalbim tedirgin," dedi çocuk."Hayalleri var, duygusallaşıyor ve üstelik bir çöl kadınına tutuldu.Benden birşeyler istiyor, ve beni pek çok gece uykumdan ediyor, onu düşünürken."
"Aslında bu güzel.Demek ki, kalbin hala yaşıyor.Kalbini ve dediklerini dinlemeye devam et."
"Kalbim hainin teki," dedi çocuk simyacıya, "Devam etmemi istemiyor."
"Bu da mantıklı.Doğal olarak korkuyor, hayalini kovalarken, kazandığın herşeyi kaybedeceksin diye."
"E peki neden dinleyeyim o zaman kalbimi ?"
"Çünkü başka türlü hiçbir zaman susturamayacaksın."
"Yani haince bile olsa yine de dinlemeli miyim ?"
"Hainlik beklenmedik bir rüzgar.Eğer kalbini iyi biliyorsan, bunu sana hiçbir zaman yapamaz.Çünkü tüm hayallerini ve isteklerini ve onlarla nasıl başa çıkacağını bilirsin."
"Kalbim acı çekmekten korkuyor," dedi çocuk simyacıya, aysız gökyüzüne bakarken.
"Ona de ki; acı çekmekten korkmak, acı çekmekten beterdir.Ve hiçbir kalp hayallerini aramaya çıktı diye acı çekmemiştir, çünkü arayışın her saniyesi Tanrıyla bir saniyelik karşılaşmadır, ve sonsuzlukla."
[Paolo Coelho] - {Simyacı}’dan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder